เรียนรู้สัญญาณความปลอดภัยในกระบวนทัศน์ช็อกที่เกี่ยวข้องกับการนอนหลับที่ดีขึ้น
โรคเครียดหลังเกิดบาดแผล หรือ PTSD มีอาการต่างๆ สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์ มากมาย ผู้ป่วยอาจประสบกับความวิตกกังวล เหตุการณ์ย้อนหลัง ปัญหาด้านความจำ และปฏิกิริยาอื่นๆ ต่อเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ แต่อาการอย่างหนึ่งที่มักเกิดขึ้นบ่อยคือ 70% ของผู้ป่วยที่เป็นพลเรือน และ 90 เปอร์เซ็นต์ของทหารผ่านศึกที่เป็นโรค PTSD นอนไม่หลับตลอดทั้งคืน
ปัญหาเกี่ยวกับการนอนหลับ รวมถึงการเคลื่อนไหวของดวงตาอย่างรวดเร็ว หรือ REM นั้นสัมพันธ์กับ PTSD มานานแล้ว ฌอน ดรัมมอนด์ นักจิตวิทยาคลินิกที่ศึกษาเรื่องการนอนหลับที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ซานดิเอโก กล่าวว่า “เราทราบดีว่าปัญหาการนอนหลับยากในช่วงหลายสัปดาห์หลังการบาดเจ็บ และเรารู้ว่าการนอนหลับไม่ดีทำให้อาการ PTSD แย่ลง” การศึกษาในหนูแสดงให้เห็นว่าการเปิดเผยสัตว์เหล่านี้ไปสู่ประสบการณ์ที่น่ากลัวและกระทบกระเทือนจิตใจ เช่น การกระแทกที่เท้าจะรบกวนการนอนหลับ REM ของพวกมัน ดรัมมอนด์และอนิสา มาร์แชลผู้ช่วยวิจัยของเขาต้องการเชื่อมโยงการค้นพบเหล่านี้กับมนุษย์ แต่ในไม่ช้าเขาก็พบว่าในมนุษย์ ไม่กลัวที่จะทำนายการนอนหลับ REM แทนที่จะเป็นความปลอดภัย
นักวิทยาศาสตร์ทดสอบสิ่งนี้ใน 42 คนที่ไม่มี PTSD โดยใช้มาตรการที่เรียกว่าความตกใจ ผู้เข้าร่วมจะนั่งบนเก้าอี้ที่สะดวกสบายพร้อมอิเล็กโทรดที่ข้อมือ หน้าจอแสดงสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินหรือสี่เหลี่ยมสีเหลือง หากผู้เข้าร่วมเห็นสี่เหลี่ยมสีน้ำเงิน แสดงว่ามีความเสี่ยงสูงที่จะถูกกระแทกที่ข้อมือ หากพวกเขาเห็นสี่เหลี่ยมสีเหลือง พวกเขาสามารถผ่อนคลาย ไม่มีแรงกระแทกเกิดขึ้น ในช่วงเวลานี้ พวกเขาจะได้ยินเสียงสีขาวดังออกมาแบบสุ่ม นักวิทยาศาสตร์วัดว่าอาสาสมัครตื่นตระหนกมากเพียงใดในการตอบสนองต่อเสียงโดยการวัดความแรงของการกระพริบตาเพื่อตอบสนองต่อเสียง เมื่อมีสี่เหลี่ยมสีน้ำเงิน กะพริบถี่ขึ้นมาก ซึ่งเป็นเอฟเฟกต์ที่เรียกว่าความตกใจที่อาจก่อให้เกิดความกลัว ด้วยสี่เหลี่ยมสีเหลือง การกะพริบจะอ่อนลง
ในการศึกษาที่ตีพิมพ์ ใน วารสาร Journal of Neuroscienceเมื่อวันที่ 27 สิงหาคมมาร์แชล ดรัมมอนด์ และเพื่อนร่วมงานได้ตั้งสมมติฐานว่า เช่นเดียวกับหนู ผู้ที่มีปฏิกิริยาตอบสนองที่สะดุ้งตกใจสูงจะมีการนอนหลับ REM ที่แย่ลง โดยจะมีการหยุดชะงักและตื่นมากขึ้นเช่นเดียวกับหนู พวกเขาประหลาดใจที่ไม่พบผลกระทบที่มีนัยสำคัญจากการตอบสนองที่น่าตกใจอย่างมากต่อการนอนหลับ REM ในทางกลับกัน การตอบสนองของผู้ป่วยต่อความปลอดภัยเป็นปัจจัยสำคัญ: ผู้ที่ผ่อนคลายที่สุดเมื่ออยู่ในสี่เหลี่ยมสีเหลืองที่ปลอดภัยจะนอนหลับได้ดีที่สุด
และนอนหลับฝันดี วันรุ่งขึ้น
ผู้ทดลองเห็นสี่เหลี่ยมสีเหลืองและสีน้ำเงินอีกครั้ง คราวนี้พวกเขาไม่ได้รับแรงกระแทก ผู้ที่มีการนอนหลับ REM ที่ดีขึ้นจะสามารถจดจำความแตกต่างระหว่างสัญญาณความปลอดภัยและสัญญาณอันตราย (อีกครั้งเมื่อวัดจากการกะพริบตา)
การศึกษาก่อนหน้านี้เกี่ยวกับ PTSD หลายครั้งมุ่งเน้นไปที่ความกลัวและการบาดเจ็บ แต่ยังไม่มีใครให้ความสำคัญกับความรู้สึกปลอดภัย Suzanne Diekelmann นักจิตวิทยาจากมหาวิทยาลัย Tübingen ในเยอรมนี กล่าวว่าการศึกษาแสดงให้เห็นว่า “ความสามารถในการเรียนรู้ว่าสัญญาณหรือสภาพแวดล้อมบางอย่างมีความปลอดภัย และโดยเฉพาะอย่างยิ่งความสามารถในการแยกแยะระหว่างภัยคุกคามและความปลอดภัย อาจมีความสำคัญมากกว่าที่เคยคิดไว้ ”
ดรัมมอนด์กล่าวว่าผลลัพธ์ที่ได้บ่งชี้ว่าการรักษาการนอนหลับอาจมีความสำคัญต่อ PTSD เช่นเดียวกับการรักษาอื่นๆ เช่น การบำบัดด้วยการสูญพันธุ์ ซึ่งผู้ป่วยจะได้รับประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย จนกว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้ว่าประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจไม่สามารถทำร้ายพวกเขาได้อีกต่อไป “มันแสดงให้เห็นว่าคนที่มีพล็อต [และความผิดปกติของการนอนหลับ] อาจทำได้ไม่ดีในการบำบัดด้วยการสูญพันธุ์” เขากล่าว “บางทีสิ่งที่เราควรทำคือการรักษาการนอนหลับก่อนที่เราจะรักษา PTSD”
การศึกษาการสูญพันธุ์และการนอนหลับ REM ด้วยวิธีนี้จะเป็นขั้นตอนต่อไป Edward Pace-Schott นักประสาทวิทยาด้านพฤติกรรมที่ Harvard กล่าว หากผู้ป่วยที่เรียนรู้สัญญาณความปลอดภัยได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นนอนหลับสบายตลอดคืน ก็สามารถช่วยให้พวกเขาทำงานได้ดีขึ้นเมื่อพยายามดับความทรงจำที่กระทบกระเทือนจิตใจ
แม้แต่ภายในระบบเดียวกัน สมองยังต้องจัดการสัญญาณเวลาอย่างแข็งขัน ลองนึกภาพได้รับการสัมผัสที่นิ้วเท้าและจมูกพร้อมกัน Tse กล่าว การสัมผัสนิ้วเท้าใช้เวลานานกว่าหลายสิบมิลลิวินาทีในการเดินทางขึ้นไปที่ขาและร่างกายเพื่อไปถึงสมองมากกว่าการสัมผัสจมูก แต่คุณจะรับรู้ถึงการสัมผัสทั้งสองพร้อมกัน สมองของคุณรู้วิธีที่จะรวมสัญญาณทั้งสองเป็นเหตุการณ์เดียวในเวลาแม้ว่าจะมาถึงสมองแยกจากกัน
การรวมประเภทเดียวกันนี้เกิดขึ้นเมื่อดูทีวี แม้ว่าเสียงจากลำโพงจะไม่ซิงก์กับสัญญาณจากหน้าจออย่างแน่นอน แต่เราก็ไม่รับรู้ถึงปัญหา มนุษย์สามารถทนต่อการเบี่ยงเบนระหว่างภาพและเสียงได้ประมาณหนึ่งในห้าของวินาทีก่อนที่เสียงพากย์ที่ไม่ดีจะชัดเจน
สมองสามารถถักทอสัญญาณต่าง ๆ ในเวลาร่วมกันเพื่อรวมประสบการณ์ในสิ่งที่ Tse เรียกว่ากระบวนการบัฟเฟอร์ บัฟเฟอร์สมองบางประเภทรวบรวมข้อมูลที่เข้ามาในเวลาประมาณหนึ่งในสี่ของวินาทีและรวมเข้าด้วยกันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ต่อเนื่องที่เรารู้จักว่าเป็น “ตอนนี้” สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์
